Wysyłam, zanim będę żałowała. Pierwszy raz napisałam takie opowiadanie. Zawsze pisałam smętne powieścidła i powieść makabrę na wesoło do szkolnej gazetki, która o dziwo przyjmowała …toto.
Smierć mrówki
Był to ostatni dzień obozu. Od rana zaczęliśmy zwijać obóz. Było piekielnie gorąco i wszyscy najchętniej zwialiby nad rzekę albo do lasu, daleko od tego harmideru. Ale druh zwany „Cabaniskiem” tak lubiący się udzielać na wszystkich ogniskach, krzyczał tym swoim cienkim głosikiem:
– Druhny powinny wreszcie nauczyć się zwijać namioty! Do czego to podobne. Nie zawsze będą chłopcy na widnokręgu. He, he – roześmiał się niemądrze – No, druhno Asiu – zwrócił się do mnie.
– Kiedy tak gorąco!
– Trzeba przecież dzisiaj zwinąć obóz.
Stanęliśmy nad ,rozłożonym namiotem.
– Podnieść do góry! – krzyknął „Cabanisko” – Trzepiemy raz dwa, raz, dwa!
– Tfu – parsknęła moja przyjaciółka. Roześmiała się wtedy i zobaczyła na brezencie namiotu mrówkę. Podrzucana potrząśnieniami maszerowała mimo wszystko dzielnie przez zieloną pustynię brezentu do brzegu, który był jej życiem. Szła prędko, bardzo prędko, biegła po prostu. Oglądała się na wszystkie strony i uciekała przed śmiercią.
– Rolujemy! – krzyknęło „Cabanisko”.
– Nie – chciałam krzyknąć, ale objął mnie głupi strach przed zdumionymi oczami wszystkich. Tam była przecież tylko mrówka. Czarny punkcik był już stosunkowo blisko, ale nie mogłam go jeszcze dosięgnąć.
Pierwsza grupa złożyła bok namiotu, a ja patrzyłam jak zaczarowana na mrówkę, zahipnotyzowana jej błędnym spojrzeniem. Biegła prędko, ale już zaczęto rolowanie. Chciałam rzucić się przed siebie, chwycić mrówkę i odrzucić ją daleko, ale znów zabrakło mi odwagi. Dlaczego? Chodziło przecież o życie. Tak, ale o życie tylko mrówki.
Widziałam jak mrówka została pochłonięta przez zwały brezentu. Stałam milcząca, wpatrzona w ziemię.
– Żal obozu, no cóż, czas mija i nie wraca, he, he – śmiało się do mnie „Cabanisko”.
– Tak druhu, naturalnie!
(Jot)3